Przedwczesna utrata włosów (łysienie)

Problem utraty włosów najczęściej jest uwarunkowany genetycznie, a osoby posiadające taką skłonność, zaczynają łysieć po okresie dojrzewania. Z biologicznego punktu widzenia odpowiedzialność za to ponoszą hormony (androgeny, powiązane z testosteronem). Hamują one wytwarzanie włosów. Tego typu schemat utraty włosów określa się jako alopecia (łysienie typu męskiego). Proces ten jednakże zachodzi także u kobiet (co również wiąże się z androgenami), choć w przypadku mężczyzn schorzenie to jest w znacznie większym stopniu rozpoznane przez medycynę.

Do innych przyczyn łysienia zalicza się: choroby tarczycy, niedobory żelaza, wysoką gorączkę, operacje i znieczulenie ogólne, przyjmowanie leków, a także choroby autoimmunologiczne (jak np. toczeń układowy, liszaj płaski mieszkowy i in.). Znaczącą przyczyną przyspieszania łysienia jest także stres, który nie jest jednak bezpośrednią przyczyną.

Aby w pełni zrozumieć proces łysienia, należy prześledzić cykl życia włosa. Na ludzkiej głowie znajduje się od 80 do 150 tysięcy mieszków włosowych, wytwarzających włosy w cyklach. Pierwsza część cyklu kryje się pod nazwą anagen i trwa między 2-6 lat. W drugim etapie (katagen) mamy do czynienia z fazą przejściową, która prowadzi do trzeciego etapu, tj. fazy spoczynkowej (telagen), kiedy to mieszki nie produkują nowych włosów. Podczas łysienia androgenicznego włos osłabia się w każdym cyklu, aż w końcu zanika. Proces ten wiąże się najpierw z przerzedzeniem włosów na czubku głowy, co z czasem zmienia się w obszar bez włosów, powiększający się aż do występowania włosów tylko z boku i tyłu głowy.

Łysienie wiąże się z dużym dyskomfortem, utratą pewności siebie i poczucia własnej atrakcyjności, co może mieć negatywny wpływ na życie prywatne i zawodowe. Do form zapobiegania problemowi łysienia zaliczyć można:

  • kuracje farmakologiczne,
  • wcierki zapobiegające wypadaniem włosów,
  • mezoterapię,
  • przeszczep włosów.